Στη ζωή μου υπάρχουν τριών ειδών σχέσεις με τα βιβλία. Τόσο ίδιες με τις ερωτικές.

Αυτά που κάποτε, όταν ήμουν νιά κι άπειρη τα διάβαζα και με διάβαζαν μέχρι να τα τελειώσω. Μία ταλαιπωρία απίστευτη αφού δεν υπήρχε η παραμικρή χημεία. Κάθε φορά που τα έπιανα στα χέρια μου, ξεκινούσα με τις καλύτερες προθέσεις αλλά μετά από λίγη ώρα, σιχτίριζα και τα παρατούσα στην άκρη εκνευρισμένη. Αλλά δεν τα εγκατέλειπα. Εκεί επιμονή μέχρι απελπισίας. Τώρα πλέον έχοντας φτάσει σε μία ηλικία, το γράφω και πονάω αλλά τι να κάνω, που δεν μου περισσεύει καθόλου χρόνος για πέταμα, άμα δω από την αρχή πως δεν τραβάει απλώς τα παρατάω κι ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Στη συνέχεια υπάρχουν τα βιβλία που διασκεδάζω, περνάω καλά, μπορεί καμιά φορά και να συγκινηθώ, άλλες φορές να γελάσω, χωρίς όμως να προβληματιστώ ιδιαίτερα. Μία δίκαιη σχέση χωρίς εντάσεις. Αυτά με βγάζουν για λίγο από την καθημερινότητά μου κι εγώ τους αφιερώνω λίγο από τον χρόνο μου και την προσοχή μου. Τίποτα περισσότερο, ούτε δεσμεύσεις ούτε μακροχρόνιες σχέσεις. Πρέπει να πω πως αυτά είναι τα περισσότερα που έχω συναντήσει στη ζωή μου.

Και τέλος αυτά που μαζί τους δημιουργείται μία σχέση ζωής. Όταν τα διαβάζω περνάνε κατευθείαν στις φλέβες μου και κυλάνε μέσα στο αίμα μου προκαλώντας μου έναν διεγερτικό εθισμό. Χτυπάνε καμπανάκια στον εγκέφαλο μου και δεν με αφήνουν σε ησυχία. Για κάποιο διάστημα τα σκέφτομαι μέρα νύχτα μέχρι να περάσει ο καιρός και να καταλαγιάσει αυτή η κατάσταση έκστασης. Κάποια, πραγματικά ελάχιστα, μπορούν να αλλάξουν ακόμα και την κοσμοθεωρία μου. Σίγουρα όμως όλα αφήνουν τα σημάδια τους χαραγμένα μέσα μου. Είναι αυτά που όσα χρόνια κι αν περάσουν κουβαλάω ένα κομμάτι τους έστω κι ασυνείδητα.